Terwijl ik nog op één oor lag…
– Eva Dortmans, afdeling communicatie
Maandagochtend 09.00 uur. Drie graden Celsius, het zonnetje schijnt. Ik merk dat ik iets van wedstrijdspanning voel. Vandaag is namelijk geen gewone werkdag op de afdeling communicatie van DrieGasthuizenGroep, nee vandaag ga ik een ochtend meelopen in de zorg. Op de afdeling Kortdurend verblijf van Heijendaal om precies te zijn. Deze afdeling staat in het teken van spoedopnames.
Eenmaal binnen word ik ontvangen door teamleider zorg Brigit Peters, die mij begeleidt naar de afdeling. Daar word ik in de hal gekoppeld aan verzorgenden IG Esther Houkes en Melinda Derksen, die al druk in de weer zijn. In de hal is van alles te doen, cliënten drinken koffie, zorgpersoneel loopt heen en weer en er wordt druk overlegd.
“Je komt net op tijd, we moeten nog één cliënt verzorgen, wassen en aankleden”, zegt Esther. Ik realiseer me dat negen uur misschien een normale starttijd is voor mijn kantoorbaan, maar dat dat bepaald niet het geval is voor de mensen die zich inzetten om voor anderen te zorgen. Met bewondering stel ik vast dat een stuk of 20 cliënten al rustig koffie zit te drinken terwijl ze al zorg hebben gehad en ik realiseer me met enige gêne dat ik in die tijd nog lekker op één oor lag. Beginnersfout.
We gaan direct een kamer in van een mevrouw. Vol frisse energie gaan de dames aan de slag. De cliënt heeft wondverzorging nodig, voor mij volledig buiten mijn comfort zone. “Ga jij maar lekker zitten hoor, je hoeft niet te blijven staan”, zegt Melinda. Gelukkig maar, want ik ben al niet zo’n held met medische programma’s op televisie, laat staan wondzorg in real life. Ik knik en ga rustig zitten.
In de kamer van de mevrouw hangen fotolijsten met collages van haar huisdieren en de tuin, dit intieme inkijkje in het leven van de cliënt geeft me een warm gevoel. De gordijnen zijn nog dicht, maar het daglicht schijnt er bescheiden doorheen. De dame heeft erg veel last van haar wonden, dit hoor en zie ik en ik merk dat het me raakt. Ik heb bewondering voor Esther en Melinda, die ongelofelijk professioneel hun werk doen. Ze pakken door, niet te flauw, maar toch met veel liefde en respect. Op een gegeven moment moet mevrouw zich omdraaien, ze krijgt hier hulp bij maar dit is erg pijnlijk. Melinda begint aan de rand van het bed te zingen “Kooom maar bij mijjjjjj”, waardoor de cliënt hartelijk begint te lachen. De pijn wordt verzacht door Melinda’s energie, mooi om te zien.
“Melinda begint aan de rand van het bed te zingen “Kooom maar bij mijjjjjj”, waardoor de cliënt hartelijk begint te lachen”
Ik zit nog steeds op de stoel in de kamer, alles veilig van een afstand te bekijken. Voor me staat een kast met talloze medicijnen en andere dingen: gaasjes, crèmes, pillen, doekjes, olie en ga zo maar door. Ik hoor mezelf denken “zouden ze alles nodig hebben?”. Dit bleek niet zo te zijn, maar wel een hele boel. Hoewel ik me van tevoren niet echt een beeld had gevormd van wondzorg, verbaast het me enorm dat er zoveel bij komt kijken.
Na de behandeling van de wond wordt mevrouw met zorg uit haar bed in een rolstoel getild. Nu ze er eenmaal in zit wordt ze weer erg rustig. “Ik heb vroeger zelf ook in de zorg gewerkt” zegt ze. Waarop Melinda zegt: “O ja? Wat heeft u gedaan?”. De cliënt vertelt dat ze vroeger altijd als verzorgende heeft gewerkt, maar op een gegeven moment niet meer kon werken in verband met rugklachten. “Toch mooi dat er nu dan zo’n tillift is he?”, zegt Melinda, waarop de dame instemmend knikt. Na het aantrekken van haar lievelingstrui, een zwart gebreide trui met witte roos erop, wordt mevrouw naar de gezamenlijke ruimte gebracht. Eenmaal daar krijgt ze een verse kop koffie, ingeschonken door de huiskamerbegeleiders.
Pauze! Hoor ik de dames zeggen. Ik ben nog niet erg lang binnen, maar heb al zoveel indrukken opgedaan dat ik wel een kop koffie kan gebruiken. Aan de koffietafel komen alle disciplines van de afdeling bij elkaar: verpleegkundigen, verzorgenden, huiskamerbegeleiders en stagiaires. Terwijl wij aan de koffie zitten, is een arts van ParaGo op artsenvisite. Alle medewerkers van de afdeling Kortdurend verblijf kunnen vragen over en van cliënten opschrijven en doorspelen naar de arts, die op zijn beurt een bezoek brengt aan de cliënten.
“Aan de koffietafel komen alle disciplines van de afdeling bij elkaar: verpleegkundigen, verzorgenden, huiskamerbegeleiders en stagiaires”
Tijd voor een rondje langs de kamers met de huiskamerbegeleiders. Zij gaan langs bij de cliënten die niet in de gezamenlijke ruimte zitten en bieden ze wat te drinken aan. Ik merk dat cliënten dat korte moment van aandacht als erg waardevol ervaren. Dat kan ook bijna niet anders, want de drie dames die bij hen langsgaan zitten bomvol positieve energie. Een big smile, open blik, goede vibe, petje af.
Nadat iedereen voorzien is van drinken word ik weer opgepikt door Melinda. Ze loopt voor me uit en gaat rechtsaf een open ruimte in, waar een vrouwelijke cliënt in een rolstoel zit, ze kijkt niet blij. “Ik snap niet waarom ik hier zit” zegt ze geëmotioneerd. Haar verdriet raakt me. Ik zie dat het Melinda ook raakt, maar toch op een andere, professionele manier. Ze gaat direct het gesprek aan, van mens tot mens. Na een goed, down to earth gesprek is mevrouw weer gekalmeerd en wordt ze terug naar de groep gebracht.
“Na een goed, down to earth gesprek is mevrouw weer gekalmeerd en wordt ze terug naar de groep gebracht”
Maandagavond, 22.00 uur. Zes graden Celsius, ik kijk naar de maan. Ik denk terug aan de zorgmedewerkers, cliënten en alle indrukken die ik heb opgedaan. De gedachte die me het meest bezighoudt, is de vraag hoe het er nu zou gaan, in de avond en nacht. Is het rustig? Heeft iedereen weer zorg nodig voor het slapen gaan? Zijn er nog onverwachte dingen gebeurd vandaag? Ik weet het allemaal niet. Één ding weet ik wel zeker, namelijk dat alle cliënten op de afdeling Kortdurend verblijf van Heijendaal met ongelofelijk veel zorg, professionaliteit en medemenselijkheid worden behandeld. Ik realiseer me dat ik onder de indruk ben geraakt van de medewerkers die hun werk dagelijks zo liefdevol en respectvol uitoefenen en ben blij dat zij mij daar voor een korte tijd, in hebben meegenomen. Zo eindigt een leerzame dag.
Meer over kortdurend verblijf